Czy rzeczywiście ten film jest hołdem prorodzinnym - nie byłabym taka pewna.
Z pozoru mamy tu przeciętną amerykańską rodzinę. Mają piękny dom, pieniądze i sporą gromadkę dzieci. Jednak coś tu nie gra...już na samym wstępnie dowiadujemy się o tym oglądając samotny płacz pana domu, któremu towarzyszy wesoły jazgot pozostałych domowników w tle. Państwo Dunlap już nie umieją ze soba normalnie rozmawiać, ich relację są niezdrowe. George jest wyraźnie nieszczęsliwy w domu oraz w swoim dotychczasowym życiu, więc zostawia swą żonę i dzieci i odchodzi do kochanki.
Szczerze mówiąc postać Georga niezmiernie mnie irytowała - dostał zasłużony łomot na końcu filmu. Facet zdradza żonę, następnie ją zostawia, a gdy ta próbuje pocieszyć się chociaż na chwilę z kimś innym, ten zachowuje się jak niezrównoważony neandertalczyk. On zdradza żonę - wszystko jest ok, żona pragnie szczęścia u boku innego - tak nie może być...
Najbardziej szkoda mi było ich najstarszej córki, która nie dość, że wkraczała w trudny wiek, to jeszcze została całkowicie skołowana przez swoim nieodpowiedzialnych rodziców (raz widzi jak skaczą sobie do gardła, potem znów widzi ich razem w łóżku, następnie zostaje niesłusznie pobita przez tatusia, bo nie chciała się z nim widzieć...). Skoro się rozstali, to przynajmniej mogli starać zachowywać się przyzwoicie ze względu na swoje dzieci.
Paradoksalne bujdy ojca dzieci, nowy "kolega" matki, którego rola do końca pozostała niewiadoma z pewnością nie pomogły ich dzieciom - wręcz odwrotnie. Na przykładzie tego filmu można wyciagnąc następującą tezę - niektórzy nie powinni mieć dzieci. Bo czy razem, czy osobno robią im tylko wielką krzywdę...
Życie pisze różne scenariusze, ale podczas oglądania tego czułam w większości irytację.